„Wesele Księżackie” skrupulatnie dokumentuje przebieg i rytuały związane z tradycyjnym, ludowym ślubem. Obrazy natury i mazowieckie pejzaże przeplatają się w tej etiudzie z elementami kultury ludowej, której podstawę stanowi relacja człowieka z naturą. Etiuda łączy film etnograficzny z umiejętnie prowadzoną i dynamiczną narracją oraz malowniczymi zdjęciami. A jednocześnie – przeszłość z nowoczesnością. Powstała bowiem w 1937 roku, gdy barwna amatorska taśma filmowa była zupełną nowością, Tadeusz Jankowski poszukiwał więc tematu, który najlepiej mógłby pokazać jej walory. I rzeczywiście, kolor w tej etiudzie odgrywa bardzo istotną rolę – poczynając od mieniących się wszystkimi barwami łowickich spódnic, które mają na sobie biesiadniczki, przez powiewające na wietrze wstążki, którymi udekorowano drzewa, by nadać chacie panny młodej świąteczny charakter, po nasycone barwy wody, łąk, kwiatów i nieba.

„Wesele Księżackie” otrzymało najwyższe nagrody za film amatorski nie tylko w Polsce, ale także na świecie, tym samym stając się najbardziej utytułowanym polskim filmem dokumentalnym w okresie międzywojnia.

Film znajduje się w kolekcji Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie.